Rozdział 1.

- Londyn, jutro o 20. Mieszkanie już czeka, przed wyjazdem dostaniesz klucze. Pamiętaj. Jeden dobrze rozegrany wyścig, później już sama sobie poradzisz. - Zdania wypowiadane przez siedzącego po przeciwnej stronie biurka, bruneta boleśnie wbijały się do mojej głowy. Jutro moje życie miało się zmienić, a może to jednak ja sama zmieniam je na własne życzenie, nie zdając sobie do końca sprawy z tego jak bardzo idiotycznym pomysłem było zgodzenie się na całą tą akcję. Pochyliłam głowę i rozmasowałam pulsujące od nadmiaru informacji skronie. Podniosłam na niego wzrok pozwalając sobie na ciche westchnięcie.

- Coś jeszcze?

- Nie spieprz tego, bo pożałujesz. - Warknął i ruchem ręki wskazał, że mam wyjść.

Dupek. Podniosłam się z fotela a moje myśli krzyczały, że powinnam do niego podejść i uderzyć go prosto w tą pewną siebie twarz ale wiedząc, jak bardzo mściwy jest odpuściłam i skierowałam się do wyjścia. Po opuszczeniu biura należącego do największego dupka w Manchesterze wsiadłam do swojego auta i z całej siły uderzyłam w kierownicę, dając ujście tłumionej do tej pory złości. Co on sobie wyobrażał? Owszem teoretycznie byłam mu winna przysługę, ale to co mam zrobić przekraczało moje wszelkie wyobrażenia.

Nienawidziłam go z całego serca ale nie mogłam narażać rodziny. Mama i siostra to jedyne bliskie mi osoby, to dla nich to robiłam. Głównie dla Emily; mojej chorej dwunastoletniej siostrzyczki.

~*~

- Maaaamo. - Jęknęłam żałośnie, gdy kobieta niemalże dusiła mnie podczas tulenia. - Wiesz, że robię to dla nas. W Londynie znalazłam dobrą pracę, a Jake użyczył mi swojego mieszkania. - Kłamałam. Musiałam okłamywać własną rodzicielkę, ale nie miałam wyjścia, jeśli chciałam by ona i moja siostra były bezpieczne, a ja bym mogła zaznać spokoju od Jake.

- Wiem i jestem Ci bardzo wdzięczna, ale nie musisz tego robić. - Spuściła wzrok na podłogę i po chwili ciszy podniosła go z powrotem na mnie. - Przykro mi, że przejęłaś obowiązki ojca i teraz wszystko jest na Twojej głowie. - Westchnęła smutno nie zdając sobie sprawy z tego jak bardzo jest to dosłowne. Musiałam ją jakoś pocieszyć.

- Och, daj spokój. Jest w porządku. - Uśmiechnęłam się pokrzepiająco i skierowałam wzrok na stojącą obok siostrę, z którą zdążyłam się już wcześniej pożegnać.

- Bądź grzeczna i nie rób mamie problemów, Lilly. - Pouczyłam ją dobrze wiedząc, że nie zrobi nic złego bo jest idealnym dzieckiem. Można by nazwać ją aniołem. Posłałam uśmiech w jej stronę i biorąc do ręki torbę ruszyłam w stronę drzwi, jednak jej cichy głos sprawił, że gwałtownie się zatrzymałam, a moja dłoń zastygła w bezruchu na klamce.

- Kiedy wrócisz? - Jej pytanie było jak najbardziej na miejscu ale nie potrafiłam być spokojna słysząc je.

Och, gdy Jake skończy z typem, w którego czarne interesy sama mam się wkręcić. - Cóż ta odpowiedź była szczera, jednak pozostała jedynie w mojej głowie. - Umm, to zależy od tego ile będę miała pracy. - Odparłam już na głos i siląc się na uśmiech przytuliłam po raz ostatni swoją siostrę. Pomachałam mamie i wyszłam przed dom, gdzie przy moim aucie stał wspomniany już wcześniej Jake - mój "kochany" kuzyn.

- Twoje rzeczy są już w bagażniku. - Powiadomił mnie opierając się o maskę mojego samochodu, za co zgromiłam go wzrokiem ale ten nic sobie z tego nie robił, zaśmiał się krótko i wepchnął mi w dłonie plik jakichś papierów gdy okrążyłam pojazd i stanęłam obok niego.

- Co to? - Spojrzałam na niego spod przymrużonych powiek.

- Najistotniejsze rzeczy, które powinnaś o nim wiedzieć.

Och, dzięki.

- Prowadzisz o nim jakąś własną dokumentację? - Prychnęłam rozbawiona i przejechałam palcem po leżących w mojej dłoni papierach. - Tak właściwie... dlaczego tak bardzo zależy Ci na tym, by go zlikwidować?

- Nie Twoje sprawa. - Warknął obrażony.

- No tak jakby jednak moja. - Uniosłam głos z powodu zdenerwowania. - Wiesz mam go rozgryźć, a jak mam to zrobić nie wiedząc nawet o co chodzi?

- Okey. - Podszedł bliżej mnie i palcem przejechał po moim policzku. Natychmiastowo odepchnęłam jego dłoń i usłyszałam ciche przekleństwo wydobywające się z moich ust.

- Więc? - Odłożyłam papiery na maskę samochodu, a ja sama oparłam się o nią i założyłam ręce na piersiach czekając na jego odpowiedź.

- Przede wszystkim jest moim głównym wrogiem. Powiedzmy, że zrobiłem kiedyś coś co mu się nie spodobało, a później on zrobił coś co bardzo nie spodobało się mojemu przyjacielowi więc teraz za to zapłaci. 

To co mówił było strasznie zagadkowe i niewiele wnosiło do całej tej sprawy. Skoro chciał pomóc przyjacielowi to dlaczego akurat ja miałam mu pomagać... Niestety, jakby czytając mi w myślach odezwał się po chwili.

- Ach. - Uniósł w górę palec wskazujący, jakby go nagle olśniło. - To nie przypadek, że akurat Ty mi pomagasz. 

- Co? - Uniosłam skonsternowana brwi. Co ja mam do tego wszystkiego?!

- Nie musisz wiedzieć wszystkiego. Dowiesz się. Kiedyś. Teraz po prostu rób to co do Ciebie należy. - Pan wielce obrażalski zostawiając mnie oniemiałą zabrał moją torbę i papiery, które wcześniej mi dał i wrzucił wszystko na siedzenie pasażera. - Tu masz klucze do mieszkania. - Rzucił mi niedbale plik i skierował się do swojego samochodu stojącego nieopodal. Zanim jednak wsiadł do środka, zatrzymał się i odwrócił do mnie. Posłałam mu pytające spojrzenie.

- Matt będzie czekał na miejscu, ma dla Ciebie lepsze auto, którym pojedziesz się ścigać. 

- Żarty sobie robisz?! - Krzyknęłam wkurzona, że śmiał je obrazić.

- Facet zna się na tym co robi. Tym - Wskazał na moje Porsche. - Nie masz z nim szans, a on ma Cię zapamiętać.

Wspominałam już, że jesteś dupkiem!?

- Och, wielkie dzięki. - Odparłam sarkastycznie i ignorując go usiadłam za kierownicą, ruszając w długą ponad trzygodzinną podróż do Londynu. 
 Aż tyle, a może tylko tyle dzieliło mnie od momentu, w którym nie będzie już odwrotu.

-------------------------------------------------

Od autorki: Witam ponownie, mam nadzieję, że rozdział nie jest najgorszy... 

Jak już wspominałam w razie pytań czy czegokolwiek to mój tt @littlemonika17 po prawo pojawił się do niego link :) Możecie obserwować, daje fback i zawsze odpisuję:)